www.admwlodek.fora.pl

piotrrr74

Witam materiały od naszego promotora, dr Klemensa Romanowskiego.
Pozdrawiam. Piotr.

SZKOŁA WYŻSZA im. PAWŁA WŁODKOWICA

(NAZWA WYDZIAŁU)

(IMIĘ I NAZWISKO)

(NUMER ALBUMU)

(TEMAT PRACY DYPLOMOWEJ)

PRACA DYPLOMOWA WYKONANA POD KIERUNKIEM

W CELU UZYSKANIA TYTUŁU LICENCJATA*
INŻYNIERA*
MAGISTRA*

.......................................................................
Data i podpis Promotora

PŁOCK .......................
(rok kalendarzowy)
* - wybrać odpowiednio

Józef Strzelecki

Praktyczne wskazówki pisania pracy dyplomowej

SPIS TREŚCI

Uwagi wstępne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Wybór tematu pracy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Wybór promotora pracy dyplomowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3. Ustalenie zakresu problematyki badawczej . . . . . . . . . . . . . . .
4. Pisanie pracy dyplomowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
5. Technika pisania prac dyplomowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
6. Zasady dotyczące zamieszczania przypisów (odsyłaczy) w tekstach prac dyplomowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
7. Przykłady odesłań stosowane w pracach naukowych . . . . . . . . . . . . . .
8. Przykład wykazu aktów prawnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
9. Przykład wykazu orzecznictwa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
10. Przykład wykazu skrótów stosowanych w pracy dyplomowej. . . . . . . .
11. Przykład wykazu literatury cytowanej w pracy dyplomowej . . . . . . . .
12. Poradnik praktyczny pisania pracy dyplomowej
13. Przykład strony tytułowej pracy magisterskiej (dyplomowej) . . . . . . . .
14. Wybrane pozycje literatury z zakresu pisania prac dyplomowych . . . .
15. Załączniki
Załącznik Nr 1 oświadczenie o zgodności wersji drukowanej z wersją zapisaną na nośniku elektronicznym.
Załącznik Nr 2 oświadczenie o zagubieniu legitymacji studenckiej
Załącznik Nr 3 oświadczenie o samodzielności przygotowania pracy
Załącznik Nr 4 wzór strony tytułowej

Uwagi wstępne
Praca dyplomowa stanowi uwieńczenie studiów wyższych a, jej napisanie i obrona zawar-tych w pracy tez uprawnia do wystawienia dyplomu. Podczas egzaminu dyplomowego student po-winien wykazać się pogłębioną znajomością specjalizacji, którą wybrał na określonym kierunku studiów. Dyplom formalnie potwierdza, że osoba legitymująca się takim dokumentem ukończyła studia wyższe. Na kierunkach studiów, które nie prowadzą specjalizacji, powyższy warunek jest spełniony, jeżeli student wykaże się pogłębioną znajomością wybranego przez niego przedmiotu. W pracy dyplomowej, student powinien ponadto wykazać posiadanie umiejętności stosowania metody naukowej w swojej specjalności. Istotnym wymogiem jest tu też znajomość literatury w zakresie opracowywanego tematu, a także umiejętność logicznego jej doboru oraz ścisłego formułowania zawartych w niej wypowiedzi i poglądów. Pracę dyplomową student wykonuje pod kierunkiem nauczyciela akademickiego specjalizującego się w danej dziedzinie nauki.
W pisaniu pracy dyplomowej niezwykle ważnym jest wybór tematu pracy. Temat pracy ustala kierujący nią nauczyciel akademicki w porozumieniu ze studentem. Wybierając temat pracy dyplomowej uwzględnić należy kierunek studiów, wybraną specjalizację oraz określić problem, który student zamierza opracować. Z wyborem tematu wiąże się wybór promotora, którym powi-nien być nauczyciel akademicki specjalizujący się w danej dziedzinie nauki, a nawet w miarę moż-liwości w ściśle określonej jej specjalizacji. Postępujący rozwój nauki powoduje bowiem koniecz-ność specjalizacji w obrębie jednej dziedziny nauki na wyodrębnione w niej szczegółowe zakresy specjalizacji. Szeroko ujęte kierunki kształcenia (np. pedagogiki) wykształciły wąskie specjalności wiążące się bezpośrednio z określonymi zakresami działania prezentowanymi przez wszechstronnie i gruntownie znającymi ten przedmiot przedstawicielami .
Charakteryzujący się z pozoru jedną specjalnością kierunek administracji czy kierunek pra-wa także w swoim zainteresowaniu mają różne metody regulacji stosunków społecznych. Inna jest regulacja stosunków społecznych na gruncie przepisów prawa administracyjnego, inna w przepi-sach prawa karnego i jeszcze inna określona w przepisach prawa cywilnego.
1. Wybór tematu pracy dyplomowej
Przedstawione powyższej uwagi mają na celu uświadomienie uwarunkowań, jakie należy uwzględnić przy wyborze tematu pracy dyplomowej. Wybór tematu pracy, należy w pierwszej ko-lejności do studenta, który jednak powinien odpowiadać kierunkowi studiów i specjalności w jakiej ma być nadany dyplom. Od wyboru tematu uzależniony jest wybór promotora, pod kierunkiem któ-rego będzie pisana praca. Student posiada w zasadzie swobodę wyboru promotora, ale ograniczonej do proponowanego przez studenta tematu pracy, a w szczególności do specjalizacji, w której wyda-ny zostanie dyplom poświadczający nabyte umiejętności.
Temat pracy dyplomowej powinien stanowić jej podstawową myśl ograniczającą się w opracowaniu do zebranej treści wraz z zawartym w niej komentarzem autora. Zdaniem J. Półtu-rzyckiego temat pracy dyplomowej powinien wyrażać się w zespoleniu podanych i interpretowa-nych informacji oraz grupach treści ograniczających materiał wypełniający dzieło . Z kolei według J. Rozszczypały temat pracy dyplomowej powinien spełniać określone kryteria. Po pierwsze - sformułowanie tematu powinno wynikać z rzeczywistych i czytelnych dla studenta potrzeb dydak-tycznych lub zawodowych, powinien być przeto użyteczny. Po drugie - powinien być możliwy do opracowania w czasie określonym planem nauczania i w warunkach dostępnych dla studenta. Po trzecie - temat pracy dyplomowej powinien być dostosowany do poziomu kształcenia oraz możli-wości intelektualnych studenta. Inaczej mówiąc - powinien on być wstanie ją napisać. Niezwykle istotną przesłanką wyboru tematu pracy jest przy tym jego związek z kierunkiem studiów i specjal-nością zawodową .
Zasadniczo wybór tematu pracy powinien, moim zdaniem, należeć do piszącego. Jednakże w praktyce często odbywa się to poprzez uzgadnianie tematu pracy dyplomowej z promotorem. Pozostawienie z kolei pełnej swobody w tym zakresie studentom mogłoby doprowadzić do zbyt-niego rozproszenia zainteresowań studentów piszących u jednego promotora, co zwykle nie służy tworzeniu atmosfery wspólnej dyskusji i współpracy. Należy ponadto zauważyć, że to promotor w końcowej fazie egzaminu dyplomowego ponosi odpowiedzialność przed Radą Wydziału za przyję-cie i zatwierdzenie tematu pracy. Rozwiązaniem optymalnym jest sytuacja, w której tematy prac dyplomowych wiążą się z kierunkami prac badawczych prowadzonych w katedrze zatrudniającej promotora. Najważniejsze w wyborze tematu proponowanego do opracowania przez studenta jest zgodność tematu z zainteresowaniami piszącego oraz przez niego akceptowany.
W ramach kierunku studiów i specjalizacji tematy prac mogą być prezentowane w ujęciu monograficznym, wycinkowym, empirycznym, teoretycznym, porównawczym, prawonoporów-nawczym, a także w odniesieniu do konkretnego przypadku z praktyki edukacyjnej czy stosowania prawa. Metoda monograficzna jest najczęściej stosowana przez studentów. Należy jednak zauwa-żyć, że może ona być stosowana w odniesieniu do jednego problemu lub zjawiska. Analizie pod-dawany jest wówczas cały kompleks czynników wewnętrznych i zewnętrznych, które mają wpływ na efektywność funkcjonowania badanego tą metodą podmiotu . Zastosowanie metody wycinkowej odnosić się będzie do wybranych fragmentów działalności podmiotu, którego dotyczy. Z kolei w ujęciu empirycznym praca opiera się na pierwotnym materiale źródłowym zebranym przez piszące-go. Praca dyplomowa w ujęciu teoretycznym zasadza się na materiale wtórnym przy wykorzystaniu opracowań naukowych dostępnych w bibliotekach. Metoda porównawcza pozwala znów na przed-stawienie istniejących wzorców i modelu postulowanego. Istotne w tej metodzie jest zastosowywa-nie odpowiedniego układu porównań dotyczącego tych samych lub podobnych elementów wystę-pujących w badanych podmiotach lub rozwiązaniach.
2. Wybór promotora pracy dyplomowej
W praktyce stosowana jest zasada, że student powinien mieć zapewnioną swobodę wyboru promotora według własnego uznania. Jednakże zakres owej swobody ulega dość często znacznemu ograniczeniu. Pierwszym ograniczeniem swobody wyboru promotora jest decyzja władz uczelni o powierzeniu opieki nad piszącymi prace dyplomowe określonej grupie nauczycieli akademickich. Student może dokonać wyboru opiekuna tylko spośród nauczycieli akademickich wyznaczonych przez władze uczelni. Drugim ograniczeniem jest wybrana przez studenta specjalizacja na kierunku studiów lub rodzaj specjalności. Dokonując wyboru kierunku studiów oraz specjalizacji student ogranicza zakres wyboru do nauczycieli akademickich tej specjalności. Student nie powinien pisać pracy dyplomowej z zakresu np. pedagogiki wczesnoszkolnej pod kierunkiem nauczyciela akade-mickiego, który specjalizuje się w pedagogice o specjalności multimedia w edukacji lub w zakresie logopedii. Dyscyplina naukowa nauczyciela akademickiego w zakresie której jest specjalistą ma w tym przypadku podstawowe znaczenie.
Podobnie sprawa przedstawia się np. na kierunku administracji, która z pozoru jednolita, charakteryzuje się - o czym już poprzednio nadmieniono - różnym sposobem ujmowania metod i technik badawczych. Podejmując się przeto pisania pracy dyplomowej na tym kierunku studiów, student napotka także ograniczenia w swobodzie wyboru promotora. Pierwszym ograniczeniem będzie przedmiot zainteresowania studenta. Na przykład praca z zakresu finansowania jednostek samorządu terytorialnego powinna być pisana pod kierunkiem opiekuna – specjalisty z zakresu fi-nansów i prawa finansowego. Także praca o ustroju jednostek samorządu terytorialnego nie powin-na być pisana pod opieką specjalisty z zakresu prawa karnego. Drugim ograniczeniem i to niezależ-nie od kierunku studiów jest obowiązujący w państwie system kształcenia w szkołach wyższych.
Przepisy prawne, dotyczące kształcenia w szkołach wyższych zobowiązują władze uczelni do realizacji programów kształcenia w oparciu o plany studiów . Programy studiów opracowują uczelnie, w których powinny być ujęte przedmioty z grupy przedmiotów wykształcenia ogólnego, przedmiotów podstawowych, specjalizacyjnych i specjalnościowych, a także pozostałych przed-miotów, uznanych przez uczelnie za stosowne przy uwzględnieniu założeń Krajowych Ram Kwali-fikacyjnych. W grupie przedmiotów pozostałych występują najczęściej przedmioty mające uzasad-nienie regionalne (zapotrzebowanie na specjalistów określonej dziedziny wiedzy), uwarunkowane prognozami rozwoju na określonym obszarze lub jego części, a także nieraz możliwościami kadro-wymi uczelni. W tej grupie przedmiotów występują one najczęściej pod wspólną nazwą przedmiotu do wyboru.
Powyższe uwagi mają uzasadnienie praktyczne, ponieważ praca dyplomowa powinna być przygotowywana w odniesieniu do dwóch grup przedmiotów tj. grupy przedmiotów specjalizacyj-nych, a jeżeli takie nie występują - to w odniesieniu do grupy przedmiotów podstawowych. Uza-sadnieniem tak wyrażonego stanowiska jest fakt, że absolwent szkoły wyższej otrzymuje dyplom jej ukończenia dający uprawnienie do wykonywania określonej pracy, która wymaga konkretnych kwalifikacji. Nie można zatem pisać i skutecznie przystąpić do egzaminu dyplomowego, jeżeli pra-ca został napisana pod kierunkiem wybitnego specjalisty z zakresu wychowania fizycznego na kie-runku administracji o temacie odnoszącym się do rozwoju fizycznego człowieka. Podobnie nie można pisać pracy pod kierunkiem najwybitniejszego nawet prawnika na kierunku pedagogiki, gdyż są to inne gałęzie nauki, które posługują się innymi metodami badawczymi. Przytoczona uwa-ga nie jest pozbawiona sensu, ponieważ zarówno na kierunku administracji prowadzone są zajęcia w przedmiotu wychowanie fizyczne jak i na kierunku pedagogiki prowadzone są zajęcia z podstaw prawa oświatowego. Przedmioty te jeżeli nie są ściśle związane z kierunkiem studiów nie mogą być brane pod uwagę przy pisaniu pracy dyplomowej.
3. Ustalenie zakresu problematyki badawczej
W początkowym stadium przygotowywania tematu pracy student powinien określić treść przedmiotową swych zainteresowań, zapoznać się z istniejącą literaturą przedmiotu i przedstawić cel przygotowywanej pracy. Określenie przedmiotu zainteresowań umożliwi wybór promotora, wspólnie z którym ustalony zostanie ostatecznie temat pracy pozwalający na odróżnienie opraco-wania od innych opracowań o tej samej tematyce. Temat pracy powinien być tak sformułowany, aby pozwalał na opracowanie konkretnego zagadnienia, które przyczyni się do rozwiązania lub zwrócenia uwagi na nowe nieznane fakty oraz występujące między tymi faktami zależności. Zawar-ta w opracowaniu treść powinna odpowiadać tematowi pracy określonemu w tytule. Tytuł pracy nie powinien być zbytnio rozbudowany. Jeżeli występują trudności w jego zwartej budowie, wówczas można stosować formę zawartą w dwóch członach np. Publiczne Zakłady Opieki Zdrowotnej. Za-gadnienia administracyjnoprawne. Z treści tak sformułowanego tematu wynika, że przedmiotem zainteresowania autora są Publiczne Zakłady Opieki Zdrowotnej, ich struktura i organizacja ale analizie poddane zostaną zagadnienia z punktu widzenia regulacji przepisów prawa administracyj-nego, (lecz nie cywilnego np. zawieranie umów na świadczenie usług).
Innym ujęciem tego tematu może być np. Zawieranie umów na świadczenie usług przez Publiczne Zakłady Opieki Zdrowotnej w świetle swobody zawierania umów cywilnoprawnych. Takie uściślenie tematu ułatwi nie tylko opracowanie treści rozdziału pierwszego lecz także usu-nięcie trudności w pozostałych rozdziałach przy analizie zagadnień dotyczących umów zawiera-nych z Narodowym Funduszem Zdrowia na świadczone usługi. Z drugiego członu tematu wynika, że autor poddaje w opracowaniu analizie zasady zawierania umów z Funduszem w sytuacji, gdy Fundusz określa stawki za świadczone usługi, a Zakład może te stawki przyjąć lub nie podpisać umowy. Podobnie ustalane są tematy w innych dziedzinach nauki np. w pedagogice mogą one od-nosić się do konkretnego przypadku z praktyki edukacyjnej, eksperymentu, sondażu przeprowadzo-nego przez autora, ale zawsze konieczne jest skonfrontowanie z poglądami doktryny lub z treścią obowiązujących aktów normatywnych.
Tematy prac mogą obejmować określenie konkretnego zagadnienia badawczego na przykła-dzie wybranej instytucji lub placówki oświatowej. W takim ujęciu temat pracy dyplomowej może brzmieć np. Nauczanie matematyki w klasach I – III na przykładzie Szkoły Podstawowej w . . . . . . . ., albo Nauczanie w klasach integracyjnych na przykładzie Szkoły Podstawowej w . . . . . . . . . . . . Powyższe ujęcie tematu wskazuje, że autor odnosi się do realizacji programu nauczania konkret-nego przedmiotu i przedstawia doświadczenia konkretnej placówki oświatowej. W przypadku uję-cia tematu odnoszącego się do konkretnej instytucji lub placówki oświatowej istnieje możliwość dokonania opisu występujących tam zdarzeń, ich zestawienia i poddania analizie przyczyn, a także skutków ewentualnych niepowodzeń. Ponadto możliwe jest wskazanie w opracowaniu dobrych oraz negatywnych stron co może przyczynić się do wprowadzenia zmian w dotychczasowym spo-sobie realizacji zadań. Przy określaniu treści tematu pracy należy zawsze mieć na uwadze, że praca dyplomowa nie powinna być pisana tylko w celu ukończenia studiów, ale z jej treści powinna wy-nikać określona wskazówka do dalszej pracy zawodowej. W treści pracy dyplomowej powinien być zawarty zarówno opis konkretnego stanu faktycznego, jak też sformułowane wnioski z tego opisu.
4. Pisanie pracy dyplomowej
Mając określony w zarysach temat pracy dyplomowej (temat będzie mógł ulegać uściśleniu w miarę zbierania materiałów, chociaż już na etapie wstępnym należy w miarę możliwości skonkre-tyzować wyraźnie przedmiot pracy), należy następnie opracować koncepcję dalszego postępowania. Praca dyplomowa jest w pewnych znamionach pierwszą pracą naukową, jaką autor pisze w swoim życiu . Pracę dyplomową powinno cechować, dokładność przedstawianej problematyki i rzetelność w opracowywaniu wniosków. Literatura przedmiotu obejmuje wydawnictwa zwarte (książki), arty-kuły publikowane w czasopismach naukowych, także o charakterze informacyjnym prezentowane w słownikach, informacje przedstawiane na stronach internetowych itp. W odniesieniu do prac, które swym zakresem obejmują instytucje prawne, konieczne jest zapoznanie się z obowiązującym aktualnie stanem prawnym (często także już z nieobowiązującym jak również z propozycjami no-wych rozwiązań).
Drugim istotnym zarówno z naukowego jak i praktycznego punktu widzenia jest przyjęcie określonej metody badawczej. Przyjęcie określonej metody badawczej decyduje o tym z jakimi pozycjami literatury należy się zapoznać, a jakie można pominąć. Jeżeli w pracy przyjęta zostanie np. metoda prawnoporównawcza, to oznacza, że autor musi sobie zakreślić (najczęściej w poro-zumieniu z opiekunem) stosowny czasowy okres do dokonywania porównań. W takim przypadku wymagane będzie zapoznanie się z aktami prawnymi w okresu minionego, obecnie obowiązującego jak też z nowymi projektami aktów normatywnych. W przypadku stosowania metody eksperymentu wymagane będzie przeprowadzanie badań jednakowych pod względem założeń, ale o różnych uwa-runkowaniach. Ponadto metoda ta wymaga od autora przygotowania samego eksperymentu, co czę-sto będzie się wiązać zarówno z uzyskaniem pozwolenia na eksperyment jak też z uzyskaniem środków finansowych na jego przeprowadzenie.
Przyjęcie odpowiedniej do tematu pracy metody, pozwoli na określenie problemu ba-dawczego oraz wyboru technik badawczych. W tym przypadku należy mieć na uwadze generalną zasadę obowiązującą w nauce, że tylko taka praca może mieć charakter naukowy, której wyniki dadzą się zweryfikować i porównać z innymi o podobnych problemach badawczych i stanie fak-tycznym. Stąd przed autorem pracy dyplomowej stają następne zadania polegające na umiejętnym posługiwaniu się materiałem pomocniczym, korzystaniu z dorobku naukowego innych autorów, aktów prawnych oraz przeprowadzonego eksperymentu naukowego.
5. Technika pisania prac dyplomowych
Praca dyplomowa powinna zostać skonstruowana w taki sposób, aby możliwe było przed-stawienie w treści w sposób jasny i przejrzysty tematu określonego w tytule. W literaturze przed-miotu oraz w praktyce, układ pracy dyplomowej, obejmuje wstęp, podział treści na rozdziały tema-tyczne z podziałem na punkty, jeżeli zachodzi dalsza potrzeba podziału to ewentualnie podpunkty w odniesieniu do każdego z rozdziałów, oraz zakończenie. Wstęp w pracy dyplomowej powinien za-wierać uzasadnienie wyboru tematu, bez podawania co zawierają poszczególne rozdziały. Zawar-tość poszczególnych rozdziałów ujęta jest bowiem w spisie treści, dlatego nie ma potrzeby jego powtarzania. We wstępie uzasadniając wybór tematu i jego znaczenie (potrzebę), należy też doko-nać krótkiej charakterystyki opracowania. W przypadku prac, których przedmiotem analizy będą rozwiązania prawne, należy zaznaczyć jakiego okresu one dotyczą, podając początkową i końcową datę tego okresu.
1. W pracy dyplomowej zdania należy budować w taki sposób, aby w każdym z nich występował zarówno podmiot jak i orzeczenie oraz aby w jednym zdaniu została wyrażona myśl bez ko-nieczności dalszego jej wyszukiwania w treści innych zdań.
2. Niedopuszczalne jest proste przepisywanie cudzych tekstów bez podania kto jest ich autorem, tytułu tekstu oraz gdzie i kiedy przywołany tekst opublikowano . Przepisanie cudzego tekstu sta-nowi plagiat i jest nie tylko niemoralne z punktu widzenia nauki ale stanowi przestępstwo . W odniesieniu do tekstów aktów prawnych niewłaściwym jest przepisywanie tekstów poprzez po-łączenie przecinkami, dwukropkami lub innymi znakami, których nie ma w wymienianych w tekstach.
W przypadku przywoływania fragmentów tekstów prawnych należy używać spójników w postaci oraz, a także, lub itp. Jednak należy mieć na uwadze, iż zdanie nie może być za długie, dla-tego do części zdania czy wyrażenia zawartego w treści aktu prawnego powinno się dobudować zdanie, do którego wprowadzamy fragment treści z aktu prawnego, np. do dużej liczby określeń zadań gminy lub powiatu, jakie są zawarte w przepisach ustaw, możemy je wyliczyć w następujący sposób: zadaniem gminy w zakresie infrastruktury technicznej jest . . . . . . . . . . . . . . .; W zakresie pomocy społecznej, gmina zobowiązana jest do . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .; Zapewnienie porząd-ku i bezpieczeństwa na obszarze gminy jest zadaniem własnym, które wynika z treści art. 7 ust. 1 pkt 14, ustawy o samorządzie gminnym. Występują liczne możliwości budowy zdań, które będą odpowiadać wymogom języka polskiego i zawierać w swej treści wymagane przez język prawniczy określenia.
6. Zasady ogólne dotyczące techniki pisania
Praca dyplomowa sporządzana jest w języku polskim, w języku obcym mogą być sporzą-dzane tytuł pracy oraz streszczenie . Przy pisaniu pracy dyplomowej, należy stosować zasady ogól-ne języka polskiego w odniesieniu do budowy zdań oraz znaków interpunkcji. Każde zdanie albo równoważnik zdania powinien kończyć się kropką, znakiem zapytania, wykrzyknikiem lub wielo-kropkiem. Na końcu zdania umieszcza się tylko jeden znak tzn. jeżeli zdanie ma charakter pytający to po znaku zapytania nie stosuje się już kropki, w tym przypadku wystarcza jeden znak. Zasada ta ma zastosowanie także w odniesieniu do innych znaków. Zdania powinny być tak budowane by wyrażały jedno wypowiedzenie i zawierały podmiot oraz orzeczenie. W pracy dyplomowej dopusz-czalne jest stosowanie ogólnie używanych skrótów np. Dz. U., możliwe jest też stosowania skrótów własnych. Nie należy zmieniać skrótów ogólnie przyjętych oraz tych, które określone zostały w aktach normatywnych . Decydując się na skróty własne należy określić ich znaczenie w pełnym brzmieniu, można tego dokonać stosując w pierwszym wyrażeniu pełną nazwę z podaniem, że dalej będzie używany skrót w określonej formie np. ustawa o samorządzie gminnym – dalej jako u.s.g. Odnosząc się w dalszej treści pracy do ustawy o samorządzie gminnym, można używać przyjętego wcześniej skrótu własnego np. o której mowa w u.s.g.
Używanie języka polskiego w pracy odnosi się do cytowanej w pracy literatury obcojęzycz-nej. Przywołując w pracy zaczerpnięte z literatury oraz aktów normatywnych publikowanych w językach obcych stanowisko, należy podać w oryginalnym brzmieniu dane identyfikujące dzieło lub akt normatywny. W przypadku poglądów wyrażonych w literaturze przedmiotu, zasady przywoły-wania są takie same jak przy wykorzystaniu literatury krajowej, elementem dodatkowym jest poda-nie danych identyfikujących osoby tłumacza. Przypis przybierze wówczas postać: H. J. Bathe, A. Bendels: Öffentliches Recht und Privatrecht. Staatskunde, politische Bildung, grundzüge des bürgerlichen Rechts, des Handels - und Gesellschaftsrechts. München 1993; F. Baur: Neue Verbindungslinien zwischen Privatrecht und öffentlichem. Recht, JZ 1963; M. Bullinger: Öf-fentliches Recht und Privatrecht in Geschichte und Gegenwart (w Smile

Beiträge zum Handels - und Wirtschaftsrecht. Festschrift Für Fritz Rittner zum 70. Geburtsag. München 1993. Tłum. A. Estal. Powyższą zasada należy stosować w sytuacji, gdy dzieło na które powołuje się autor nie ma wydania w języku polskim. Obowiązek podania danych identyfikacyjnych tłumacza dotyczy także przywoływania aktów normatywnych, które nie były opublikowane w języku polskim. W przypadku korzystania z odwołań w stosunku do których autor nie miał bezpośredniego dostępu do źródła, np. powoływania się na opinie, opracowania czy stanowiska innych autorów, zawartych w opracowaniach z których autor korzystał, podaję się dane określające źródło wtórne. Określenie źródła wtórnego podaje się w postaci np. O. Mayer: Deutsches Verwaltugsrecht. Tom I, Leipzig 1985, s. 9. Podaję za E. Ochendowski: Zakład administracyjny jako podmiot administracji państwowej. Poznań 1969, s. 5.
Powołując się w pracy na informacje prezentowane na stronach internetowych należy podać pełny adres strony z dopiskiem oznaczającym dzień, miesiąc, rok i godzinę połączenia. Przypis od-noszący się do informacji zaczerpniętej ze strony internetowej powinien zostać wyrażony w postaci: [link widoczny dla zalogowanych] - łączenie dnia 31 stycznia 2011 r. godz. 21.30. W przypadku korzystania ze stron internetowych prezentowanych w językach obcych, obowiązuje zasada wyrażona wyżej odno-sząca się do osoby tłumacza. Potrzeba podania oprócz adresu, dokładnej informacji dotyczącej daty i godziny łączenia wynika w tym przypadku z często wprowadzanych zmian na tych stronach, pod tym samym adresem zamieszczane są różne informacje w różnych okresach czasu . Podobnie jak przy sporządzaniu wykazów aktów normatywnych, czy pozycji literatury w wykazie nie podajemy szczegółowej identyfikacji odnoszącej się do konkretnego przepisu art. czy strony. W odniesieniu do adresów internetowych sporządzając wykaz podajemy tylko dokładny adres strony internetowej bez uszczegóławiania odnoszącego się do daty i godziny pobierania informacji.
Korzystając z możliwości elektronicznego przekazu podawanych na stronach internetowych, należy pamiętać o zasadach obowiązujących w Polsce w odniesieniu do prawa. Zgodnie z obowią-zującym porządkiem prawnym jedynym źródłem poznania prawa są dzienniki urzędowe w których publikowane są akty normatywne. Niedopuszczalne jest zatem powołanie się w pracy na akt norma-tywny i podanie jako źródło jego poznania strony internetowej Sejmu bądź innej właściciela strony na której akt ten jest publikowany. Adresy internetowe mogą w tym przypadku być co najwyżej pomocne przy poszukiwaniu aktu normatywnego, ale źródłem jego poznania jest tylko dziennik urzędowy w którym akty są publikowane. Korzystanie w pracy w odniesieniu do aktów normatyw-nych ze stron internetowych może prowadzić do korzystania z aktu normatywnego, który został zmieniony, a właściciel strony nie zdążył jeszcze nanieść uwagi. Ponadto mogą w prezentowanej w formie elektronicznej wersji aktu normatywnego występować błędy i to o dużym ciężarze gatunko-wym co całkowicie wypacza właściwe rozwiązanie. Obowiązujący porządek prawny stanowi, że obowiązującym aktem prawa jest tylko taki akt, który został podjęty przez uprawniony organ i ogłoszony. Zasady ogłaszania aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych określa ustawa z dnia 20 lipca 2000 r .
------tu koniec ----
7. Zasady dotyczące zamieszczania przypisów (odsyłaczy) w tekstach prac dyplomowych
Przypisy (odsyłacze) w pracy dyplomowej powinny mieć formę przypisu stosowanego w każdym przypadku, gdy w treści zdania następuje odwołanie do literatury, aktów normatywnych czy innych źródeł. Na przykład zadania wójta określone zostały przepisami ustaw . Po wyrazie ustaw należy koniecznie zamieścić przypis, który będzie zawierał nazwy tych ustaw, datę ich uchwalenia, miejsce publikacji, numer Dziennika Ustaw oraz numer pozycji w Dzienniku Ustaw. Albo zadania wójta określone zostały w ustawach . W pierwszym przypadku następuje odesłanie do przepisów ustaw, dlatego też przypis powinien zawierać określenie konkretnych przepisów. W drugim przypadku odesłanie zawiera uogólnienie w postaci wyrażenia określone zostały w usta-wach, przypis odsyłający wystarczy jeżeli będzie odsyłał do ustaw jako całości nie ma potrzeby określania konkretnych przepisów ustaw. Przypis należy ponadto stosować w każdym przypadku, gdy odwołujemy się do konkretnego autora np. według E. Ochendowskiego, urzędem jest . . . po określeniu danego urzędu , konieczny jest przypis. Przypis należy też stosować w każdym przy-padku, gdy z treści zdania wynika, że odwołujemy się do regulacji prawnych, poglądów przedsta-wicieli doktryny lub wyników badań. Istotą przypisu jest, aby wyrażenie zawarte w treści pracy wraz z treścią przypisu wzajemnie się uzupełniały i w pełni informowały czytelnika, gdzie należy szukać źródła prezentowanego stanowiska.
Przypisy dotyczące wydawnictw zwartych zamieszcza się w postaci, imię autora poprzez podanie pierwszej litery imienia, pełne nazwisko autora lub autorów (w tym przypadku po pierw-szym nazwisku autora bezpośrednio po ostatniej literce nazwiska stawia się przecinek, bez odstępu od ostatniej litery nazwiska). Po przecinku stosuje się odstęp i pierwsza litera imienia następnego autora, bezpośrednio po tej literce kropka i odstęp. Dalej pisze się pełne nazwisko następnego auto-ra jeżeli jest to ostatni autor, to bezpośrednio po ostatniej literze nazwiska, stawia się znak dwu-kropka , następnie stosuje się odstęp i podaje tytuł książki i na końcu kropkę. Po kropce za tytułem książki (artykułu) oznaczamy miejsce wydania np. Warszawa. Po miejscu wydania należy wstawić odstęp spacji i zamieścić rok wydania cyframi bez wstawiania litery r oznaczającej rok .
W ostatnim okresie czasu stosuje się niepodawanie nazwy wydawnictwa, gdyż zmiany za-chodzące w gospodarce rynkowej powodują łączenie się wydawnictw lub zaprzestanie ich działal-ności albo powstawanie w ich miejsce nowych. Powoduje to, że sama nazwa wydawnictwa przesta-je mieć większe znaczenie. Po roku wydania należy wstawić znak przecinka, wstawić odstęp spacji, napisać literę s., (z kropką) litera s. oznacza stronę, dwie litery ss. oznaczają strony od - do. Po oznaczeniu strony lub stron należy wstawić odpowiedni numer lub numery z zamieszczonym frag-mentem tekstu który jest powoływany. W przypadku podawania kilku autorów przyjęte zostały w praktyce następujące zasady: przy nazwisku jednego z autorów, który wymieniany jest w tytule w postaci wyrażenia pod redakcją, po tym nazwisku (po odstępie), wstawia się znak nawiasu w któ-rym zamieszcza się skrót w wyrażeniu (red.) i zamykający go nawias. Wówczas całe wyrażenie przybiera postać np. J. Jagielski, W. Wiktorowska, J. Lang, W. Wierzbowski (red.): Prawo administracyjne. Warszawa 2011, s., 312 i n.
Jeżeli opracowanie do którego się odwołujemy ma kilku autorów, w treści przypisu powo-łuje się autora, który zamieścił interesujący nas artykuł w opracowaniu zbiorowym opublikowanym w jednym wydawnictwie, należy wówczas stosować się do następujących zasad. W przypisie na pierwszym miejscu podaje się pierwszą literę (litery) imienia (imion), pełne nazwisko autora, tytuł artykułu (rozdziału), następnie zamieszcza się znak nawiasu kwadratowego w którym wstawia się literę [w:] z dwukropkiem po czym zamyka się nawias. Po nawiasie należy podać pierwszą literę (litery) imienia (imion) autora oraz jego pełne nazwisko lub pierwsze litery imion, nazwiska w peł-nym brzmieniu jeżeli autorów jest kilku. Bezpośrednio po nazwisku lub nazwiskach autorów, sta-wia się znak dwukropka i odstęp, po którym zamieszcza się tytuł książki, (rozdziału w zależności od publikacji), miejsce wydania i rok wydania oraz oznaczenie strony na której znajduje się intere-sująca nas treść. Tak przywołany przypis będzie miał formę: K. Pol: Władysław Leopold Jawor-ski [w:] Poczet Prawników Polskich. Warszawa 2000, ss. 647-665.
W stosunku do aktów normatywnych stosować należy zasadę, że pierwsze miejsce w ze-stawieniu aktów prawnych zajmuje Konstytucja bez względu na rok jej uchwalenie i opublikowa-nia. Po niej w kolejności przywołuje się ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporzą-dzenia i akty normatywne niższego rzędu, zarządzenia, uchwały, postanowienia, decyzje . W ze-stawieniu zbiorczym, wykazie aktów prawnych przywołanych w treści pracy, obowiązuje zasada chronologii od najwcześniej (najstarszego) wydanego aktu do najpóźniej (najmłodszego) aktu prawnego w odniesieniu do każdej grupy aktów normatywnych tj. ustaw, umów międzynarodo-wych ratyfikowanych, rozporządzeń itd.(z wyłączeniem Konstytucji, którą zawsze umieszcza się na pierwszym miejscu).
W przypisach (odsyłaczach) do tekstu, akty normatywne powołuje się, jeżeli w treści zdania zawarte są dane dotyczące dnia jego wydania oraz nazwa, to w przypisie podaje się tylko oznaczenie publikatora, jego numer i pozycję. Jeżeli natomiast z treści zdania wynika, że przywoła-nie następuje w sposób ogólny (np. przepisów ustawy o samorządzie województwa), to w takim przypadku konieczne jest podanie w treści przypisu w postaci: Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590 z późn. zm. Warto zwrócić uwagę, że Dziennik Ustaw podany jest z 2001 r. W takiej postaci podaje się publikator, jeżeli data wydania w publikatora jest inna niż data wydania aktu normatywnego. Jeżeli data wydania aktu normatyw-nego oraz data wydania publikatora są z tego samego roku, to nie podaje się daty wydania publika-tora. Ponadto, gdy po czasie wydania aktu normatywnego, dokonywane były zmiany w jego treści, ale opublikowane w późniejszych wydaniach publikatora, to w przypisie należy zamieścić wyraże-nie w postaci z późn. zm. W tym przypadku możliwe jest zastosowanie drugiej metody podawania zmian poprzez przywołanie wszystkich publikatorów w których ogłoszone zostały zmiany przywo-ływanego aktu normatywnego. Metoda ta jest o tyle utrudniona, że pominięcie jednego z wielu pu-blikatorów, świadczy o nie uwzględnieniu przez autora, zmian zawartych w tym opuszczonym (nie uwzględnionym) publikatorze. Dokonując przywołania aktu normatywnego, który był wielokrotnie nowelizowany, można jak zaznaczono to wyżej, wyrazić zwrotem w postaci przywołania wszyst-kich publikatorów od chwili pierwszej publikacji do dnia omawiania tekstu aktu normatywnego. Można też zgodnie z § 121 ust. 3 zasad techniki prawodawczej, przywołać ostatni tekst jednolity i jego zmiany ogłoszona do dnia omawiania instytucji prawnej w treści pracy .
Powołanie artykułu aktu normatywnego, ustępu albo punktu określonego przepisu należy stosować się do następujących zasad. Na pierwszym miejscu zamieszcza się numer artykułu, na-stępnie numer ustępu, po czym punktu i podpunktu, litery oraz tiret, następnie nazwę aktu norma-tywnego. Wyrażenie w przypisie powinno przybrać postać: art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. h ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm. Jeżeli akt normatywny był wcześniej przywoływany, to nie podaje się miejsca publikacji ani oznaczeń numerowych publikatora. W tym przypadku przypis przybierze postać: Art. 25, ust. 7, pkt 11, ppkt 8 ustawy o samorządzie gminnym. Oznaczenia aktu normatywnego w tym przypadku doko-nuje się w taki sposób, aby możliwe było jego oznaczenie w sposób nie budzący wątpliwości o jaki akt normatywny chodzi. Jeżeli na stronie treści pracy, na której przywołujemy akt normatywny omawiany jest jeden i ten sam akt normatywny, który wcześniej został dokładnie określony, to w przypisie można zamieścić odniesienie w postaci: art. 18 ust 2 pkt 9 lit. h ustawy. Poprzez takie wyrażenie treści przypisu odsyłamy czytelnika do przypisu wcześniej zamieszczonego, który za-wiera dokładną informację o jaki akt normatywny chodzi. W przypadku, gdy przedmiotem analizy jest kilka aktów normatywnych o podobnej nazwie początkowej, np. ustawa, rozporządzenie, uchwała, identyfikacji aktu normatywnego dokonuje się poprzez oznaczenie jego cech indywidual-nych. Oznaczenia dokonuje się do takiego miejsca, w którym możliwe będzie ustalenie jaki akt normatywny stanowi przedmiot analizy autora np. ustawa o samorządzie gminnym, ustawa o samorządzie województwa, rozporządzenie w sprawie zasad techniki prawodawczej.
Nazwiska autorów bez względu na imię (imiona) które podaje się w postaci pierwszej (pierwszych) litery (liter) pisanych zawsze z dużej litery np. A. H. Kowalska. Po pierwszej literze imienia wstawia się kropkę, następnie odstęp pierwsza litera drugiego imienia, kropka odstęp i na-zwisko autora w pełnym brzmieniu, bez przecinków po kropce pierwszych liter imion. Jeżeli wy-stępuje nazwisko dwuczłonowe to pomiędzy człony nazwiska wstawia się znak myślnika (bez od-stępu między członami). Wyrażenie w przypisie przybierze postać np. B. Jaworska-Kowalska.
Bezpośrednio po nazwisku autora zamieszcza się znak dwukropka i po odstępie jednej spa-cji podaje się tytuł pracy w jego pełnym brzmieniu tzn. jeżeli tytuł jest dwuczłonowy lub zawiera inne oznaczenie (np. w postaci oznaczenia tomu) to powinno być to także zawarte w tytule przywo-łanej pozycji. Po tytule należy podać miejsce wydania, a po odstępie jednej spacji od miejsca wy-dania, (bez stosowania żadnych znaków), należy podać rok wydania. Wyrażenie w przypisie za-mieszczone zostanie w postaci np. B. Jaworska-Dębska: Prawo miejscowe. [w:] Z. Duniewska, B. Jaworska-Dębska, R. Michalska-Badiak, E. Olejniczak-Szałowska, M. Stahl (red.): Prawo administracyjne. Pojęcia, instytucje, zasady w teorii i orzecznictwie. Warszawa 2002, s. 165.
Miejscem wydania jest miejscowość, w której mieści się siedziba wydawnictwa. Rok wyda-nia zamieszcza się tylko w formie określenie roku np. 2005, bez wpisywania literki r, która ma oznaczać, że chodzi o rok. Bezpośrednio po roku wydania wstawia się znak przecinka i po odstępie jednej spacji zamieszcza się znak w postaci s., co oznacza stronę. Po tym znaku wpisuje się numer strony, na której znajduje się przywoływany fragment tekstu.
W przypadku przywoływania tekstów, które są publikowane w wydawnictwach, zawierają-cych rok publikacji oraz numer i pozycje należy stosować się do ogólnie utrwalonych zasad postę-powania. Zasady te prowadzają się do podawania tytułu wydawnictwa, roku publikacji, numeru publikacji oraz pozycji pod jaką przywoływany tekst został opublikowany. Wówczas przypis otrzymuje postać np. Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego 2003 r. nr 15, poz. 82. W praktyce stosowane są skróty dotyczące oznaczenia cytowanego wydawnictwa (w postaci np. ONSA), ale w takiej sytuacji konieczne jest zamieszczenie na początku lub w części końcowej pra-cy w układzie alfabetycznym wykazu stosowanych skrótów. Wykaz stosowanych w pracy skrótów powinien zostać uwidoczniony w spisie treści pracy, co umożliwi korzystanie.
Generalną zasadą jest, że w przypisach (odsyłaczach) stosuje się druk prosty. Druk pochylo-ny italic, powinien być stosowany tylko do oznaczenia nazw periodyków (wydawnictw, które uka-zują się periodycznie np. dzienniki - Rzeczpospolita, Gazeta Prawna, czy miesięczniki Samorząd Terytorialny albo kwartalnik Orzecznictwo w Sprawach Samorządowych i inne).
Druk pochylony (italic) stosuje się też do cytowania przywoływanych tekstów w treści pra-cy, wówczas nie stosuje się cudzysłowów jako wyróżników cytowanego fragmentu tekstu. Wystar-cza jeden sposób wyróżnienia w treści pracy przywoływanego fragmentu. Wyróżnień dla oznacze-nia cytowanego fragmentu, dokonuje się w postaci cudzysłowów zamieszczanych na początku i na końcu cytatu stosując druk prosty (taki jak w treści pracy). Drugą formą wyróżniania cytowanej treści jest stosowanie druku wyróżniającego pozostałą treść pracy w postaci druku pochylonego italic, bez cudzysłowu. Ta forma wyróżnień, jest obecnie powszechnie stosowana z uwagi na moż-liwości techniki komputerowej i odchodzenie od pisania prac dyplomowych w formie druku ma-szynowego. Umieszczanie przypisów w całej pracy powinien być stosowany jeden sposób tzn. przed kropką w treści całej pracy albo po kropce i też w całej pracy. Zawsze przypis należy umiesz-czać przed przecinkiem, w tym przypadku nie ma już dowolności. Z kolei wykaz literatury za-mieszczany powinien być w pracy w układzie alfabetycznym od nazwiska autora, a więc odwrotnie niż w przypisach, gdzie stosowana jest zasada od pierwszej litery imienia autora.
Co się zaś tyczy kolejności wykonywania wykazów – to przyjęta została tu zasada, że naj-pierw umieszcza się wykaz aktów prawnych, następnie wykaz orzecznictwa cytowanego w pracy, po którym zamieszcza się wykaz literatury. Wykorzystywane w pracy materiały uzupełniające i informacyjne w postaci wzorów druków, decyzji, zestawień i innych informacji wiążących się z tematem pracy, zamieszcza się w postaci aneksów. Aneksy zamieszcza się na końcu pracy przed wykazem aktów prawnych, orzecznictwa i literatury. Informację o aneksach, z dokładnym poda-niem nazwy oraz strony na której się znajduje, zamieszcza się w spisie treści w postaci Aneks lub Aneksy z podaniem numeru np. Aneks nr 1 Uchwała gminy Działdowo z dnia 15 marca 2011 r. w sprawie sprzedaży napojów alkoholowych w przeddzień święta 3 maja 2011 r. na obszarze gminy Działdowo. Następnie podaje się kolejny aneks w postaci: Aneks nr 2 – Uchwała Nr IV/35/02 Ra-dy Miejskiej w Piszu z dnia 30 grudnia 2011 r. w sprawie Statutu Gminy i Miasta Pisz. (Dz. Urz. Woj. Warmińsko-Mazurskiego z 2011 r. Nr 11, poz. 214).
Obowiązuje nadto generalna zasada, że po każdym znaku przystankowym i kończącym zdanie stosuje się odstęp jednej spacji. Umieszczając natomiast w nawiasach daną treść, nie należy stosować odstępu zarówno po nawiasie otwierającym jak i przed nawiasem ją zamykającym. Poza tym - po wpisaniu cyfr stosuje się zawsze odstęp przed wpisaniem liter i odwrotnie po literach przed wpisaniem cyfr powinien być stosowany odstęp tzn. po podaniu daty np. 2000 r. przed literą r. należy zastosować odstęp. Natomiast po skrócie r., który oznacza rok, stawia się kropkę, jeżeli po r. będzie stosowany skrót strony w postaci s. to po r. konieczny jest jeszcze przecinek, co będzie miało wówczas postać 2011 r., s. 17.
Przywoływanie w przypisach autorów i ich pozycji literatury, w przypadku pierwszego przywoływania należy podać (jak przedstawiono to wcześniej), pierwszą literę imienia oraz pełne nazwisko, tytuł książki lub artykułu miejsce i rok wydania oraz numer strony. Przywołując po raz kolejny tego samego autora i tą samą jego pozycję literatury, dopuszcza się możliwość podania pierwszej litery imienia i pełnego nazwiska zakończonego dwukropkiem, z zastosowaniem skrótu op. cit. (open citato) i podaniem numeru strony. Przywołanie będzie wówczas miało postać np. E. Ochendowski: op. cit. s. 25.
Ten sposób przywołania może mieć miejsce tylko i wyłącznie w stosunku do tego samego autora i tego samego tytułu, który został opublikowany w przywołanym już wcześniej przypisie. W przypadku jednak tego samego autora z wykorzystaniem tego samego tytułu opracowania, ale wy-danym w innym roku, konieczne jest powtórzenie całego tytułu z podaniem miejsca wydania i roku wydania oraz z podaniem strony. Należy mieć na uwadze, że autor pod tym samym tytułem może opublikować następne wydanie, (najczęściej poprawione, uzupełnione i uaktualnione) oraz co jest ważne, w innym roku niż wydanie wcześniejsze. W takim przypadku numer wcześniej przywołanej strony nie będzie już odpowiadał stronie ostatnio opublikowanej pracy. Jednakże w przypadku po-woływania tego samego autora, ale innego jego opracowania i opublikowanego pod innym tytułem, należy podać ten inny tytuł. W dalszej treści pracy można stosować skróty do tego autora z poda-niem pierwszej części tytułu w postaci np. E. Ochendowski: Postępowanie . . . op. cit. s. 32. Wów-czas należy mieć na uwadze, że niektóre pozycje mogą w pierwszej części tytułu mieć prawie takie same brzmienie, ale w dalszej inne sformułowanie niż wcześniej zacytowane. W takiej sytuacji na-leży wtedy stosować drugą część tytułu, albo podać pełną nazwę tytułu, .
Przy powołaniu w przypisie już wcześniej cytowanego autora i tę samą pozycję literatury można zastosować odwołanie w postaci op. cit. s. 23 (open citato – cytowane wyżej). Drugą formą tego samego wyrażenia jest skrót Ibidem – tamże w tym samym dziele, na tej samej stronie. Tak jak poprzednio, zawsze dotyczy to przypisu umieszczonego powyżej, jeżeli przypisy przedzielone są innym dziełem, często innego autora, to należy podawać dla wyróżnienia nazwisko autora. Jak zaznaczono to już wcześniej, samo nazwisko autora z podaniem odnośnika op. cit., jest wystarcza-jące, jeżeli przedmiotem przywołania jest to samo dzieło.
Często też stosowaną formą jest podanie numeru przypisu znajdującego się na innej stronie w postaci np. Zob. przypis nr 11 s. 16. Jednakże ta forma podawania odniesienia ma ten manka-ment, że każde dodatkowe wstawienie przypisu przy poprawianiu pracy spowoduje automatyczne przenumerowanie przypisów i wówczas odniesienie staje się nieprawdziwe. Natomiast przywołanie w przypisie autora i pozycji jego literatury z oznaczeniem miejsca oraz roku wydania bez podania strony jest stosowaną formą w pisaniu prac dyplomowych i zaliczeniowych tylko w odniesieniu do wyrażeń w treści pracy, które omawiają poglądy doktryny lub zawierają odniesienia do aktów nor-matywnych o charakterze ogólnym np. zdaniem wielu przedstawicieli nauki. W takim przypadku dopuszcza się przywołanie w przypisie przedstawicieli nauki, o których mowa, w postaci: Zob. J. Szreniawski: Prawo administracyjne. Lublin 2003, Z. Leoński: Materialne prawo administracyj-ne. Poznań 2002, E. Ura: Prawo administracyjne. Rzeszów 2003. We wszystkich innych przypad-kach przywołanie powinno zawierać oznaczenie konkretnej strony, na której znajduje się przywoła-ny fragment tekstu lub wyrażona myśl. Po określeniu roku wydania publikacji nie stosuje się ozna-czenia roku w postaci litery r., samo bowiem podanie liczbowego oznaczenia roku wydania jest już tu wystarczające.
Ocena pracy dyplomowej
Praca dyplomowa, aby mogła być przedmiotem egzaminu końcowego podlega ocenie pro-motora oraz powoływanego przez Dziekana Wydziału recenzenta. Przedmiotem oceny jest ustale-nie zgodności treści pracy z tematem zawartym w tytule pracy. Dalej przedmiotem oceny jest struk-tury podziału treści, kolejność rozdziałów, kompletność tez inaczej czy treść pracy w pełni wy-czerpuje temat pracy. Przedmiotem oceny z tego punktu widzenia jest udzielenie odpowiedzi na pytanie czy autor pracy w sposób właściwy dokonał podziału treści na rozdziały oraz czy dokonany podział ma sens logiczny tzn. w jednym rozdziale autor dokonuje opisu pewnych zdarzeń, które następnie rozwija w kolejnych rozdziałach. Dalszym przedmiotem oceny jest sprawdzenie meryto-rycznej wartości pracy w której oceniane jest ogólny poziom pracy z punktu widzenia poziomu kształcenia, kierunku studiów oraz umiejętności autora do wyrażania swych myśli w sposób na-ukowo przyjęty tzn. możliwy do naukowej weryfikacji i sprawdzenia.
Bardzo istotny element oceny wartości pracy zarówno merytorycznej jak i formalnej stano-wi ocena stopnia samodzielności pracy. Wobec co raz częściej wykrywanych prób przepisywania cudzych prac lub znacznych części cudzych opracowań do prac dyplomowych, koniecznym stało się sprawdzanie prac dyplomowych z punktu widzenia samodzielnego wkładu autora. Obowiązek poddania kontroli prac dyplomowych z punktu widzenia samodzielnego wkładu studenta na przy-gotowanie i napisanie pracy dyplomowej wynika z przepisów ustawy Prawo o szkolnictwie wyż-szym. Uczelnia ma obowiązek zorganizowania i prowadzenia wewnętrznej kontroli jakości kształ-cenia do której należy również kontrola prac dyplomowych w tzw. systemie antyplagiatowym. Przedmiot kontroli stanowi liczba zapożyczeń w postaci współczynnika podobieństwa oraz próby ich ukrycia przez autora bez podania źródła przepisanych treści od innych autorów. Jeżeli liczba zapożyczeń przekroczy określony w regulaminie antyplagiatowym zakres, kontrolowana praca nie może stanowić podstawy do dalszego procedowania i przystąpienia autora do egzaminu dyplomo-wego. W takim przypadku autor pracy jest zobowiązany do złożenia pisemnego oświadczenia doty-czącego zaistniałej sytuacji i najczęściej kierowany jest na powtarzanie ostatniego semestru studiów oraz zmieniany jest temat pracy, może też być wyznaczony inny promotor dla studenta. Jest to i tak jedna z łagodniejszych sankcji.
Znacznie bardziej dolegliwą sankcją może być stwierdzenie niesamodzielności pracy dy-plomowej po egzaminie dyplomowym i stwierdzenie, że poddana kontroli praca stanowi plagiat. Zgodnie z treścią art. 193 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, stwierdzenie popełnienia plagiatu przez autora pracy dyplomowej na podstawie której nadany został tytuł zawodowy związany z ukończeniem studiów, postępowanie w sprawie nadania tytułu zawodowego unieważnia się. Orga-nem właściwym do stwierdzenia nieważności decyzji o nadaniu tytułu zawodowego i wydaniu dy-plomu jest rektor uczelni. Należy mieć także na uwadze przepis art. 217 ust. 5 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym według którego w stosunku do postępowań w sprawie nadania tytułu zawo-dowego po stwierdzeniu plagiatu nie stosuje się przepisów kodeksu postępowania administracyjne-go o przedawnieniu. Wobec tego rektor uczelni po ujawnieniu plagiatu, może w każdym czasie unieważnić postępowanie w sprawie nadania tytułu zawodowego. Następstwem prawnym unieważ-nienia postępowania w sprawie nadania tytułu zawodowego jest pozbawienie osoby w stosunku do której zastosowano tą instytucję prawną prawa posługiwania się tytułem zawodowym magistra, inżyniera, licencjata czy innego tytułu uzyskanego po ukończeniu studiów. Kolejnym skutkiem prawnym unieważnienia postępowania w sprawie nadania tytułu zawodowego będzie np. zwolnie-nie z zajmowanego stanowiska pracy na którym wymagany był określony status wykształcenia.
Dalszą negatywną dla studenta konsekwencją stwierdzenia plagiatu jego pracy dyplomowej może stanowić odpowiedzialność karna za składanie fałszywych oświadczeń. Uczelnie w celu zwrócenia uwagi studentów na problem samodzielności pracy zobowiązują studentów do złożenia wraz z pracą oświadczenia, że składana do procedowania praca jest przedmiotem samodzielnego wysiłku autora. Stwierdzenie plagiatu będzie w takim przypadku w sprzeczności ze złożonym oświadczeniem od stopnia stwierdzonych zapożyczeń będzie zależała decyzja rektora uczelni o powiadomieniu organów ścigania o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez autora pracy dy-plomowej. Należy jeszcze zaznaczyć iż z wnioskiem o wszczęcie postępowania o unieważnienia postępowania w sprawie nadania tytułu zawodowego może wystąpić każdy kto został poszkodowa-ny. Poszkodowanym może być autor którego pracę lub znaczną część pracy podano w pracy dy-plomowej bez podania kto jest autorem dzieła, a także inna osoba, która posiada wiedzę w tej spra-wie. Rektor uczelni po otrzymaniu zawiadomienia o popełnieniu plagiatu zobowiązany jest do wszczęcia postępowania wyjaśniającego zasadność zawiadomienia i podjęcia dalszych czynności w zależności od dokonanych ustaleń. Stwierdzenie popełnienia plagiatu zobowiązuje rektora do unie-ważnienia postępowania w sprawie nadania tytułu zawodowego ponieważ treść art. 193 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym wyraźnie stanowi iż stwierdza nieważność, a nie że może stwier-dzić nieważność. W sprawie plagiatu ustawodawca ustanowił obowiązek dla rektora uczelni do podjęcia działań mających na celu unieważnienie postępowania, a nie wyposażył rektora w upraw-nienie do swobodnego uznania w wyborze środka prawnego.
Uwaga końcowa
Przy pisaniu pracy dyplomowej należy stale mieć na względzie, że nawet bardzo dobrze przygotowana praca, zawierająca wartościową i w sposób jasny wyrażoną treść, ale bez dołożenia należytej staranności o jej formę jest oceniana niżej. Formalne uchybienia w pracy ujemnie wpły-wają na końcową jej ocenę co nie jest bez znaczenia dla autora doznającego z tego powodu dys-komfortu w toku egzaminu lub prezentacji swojej pracy w postaci negatywnych uwag. Należy mieć na uwadze, że praca dyplomowa podlega ocenie przez promotora oraz co najmniej jednego recen-zenta. Przedmiotem oceny pracy dyplomowej, dokonywanej na ustalonym formularzu jest udziele-nie odpowiedzi na zamieszczone pytania. Oceniający pracę dyplomową udziela odpowiedzi na py-tanie, czy treść pracy odpowiada tematowi określonemu w tytule, dokonuje oceny układu pracy z punktu widzenia podziału struktury treści, kolejności rozdziałów oraz kompletności dowodzonych tez. Następnie ocenia merytoryczną stronę pracy wyrażając swoje stanowisko w sprawie meryto-rycznego zajęcia stanowiska przez autora w sprawie, którą poddał analizie. Praca oceniana jest też z punktu widzenia nowego ujęcia problemu w treści czy też jest analizą istniejących zjawisk. Praca dyplomowa z zakresu prawa i administracji wykonywana jest w oparciu o istniejącą literaturę przedmiotu oraz akty normatywne, dlatego też ocena recenzenta odnosi się do charakterystyki do-boru i wykorzystania źródeł. Na ostateczną ocenę pracy dyplomowej istotny wpływ ma ocena for-malna pracy, która dokonywana jest z punktu widzenia poprawności językowej, opanowania tech-niki pisania oraz umiejętności sporządzania spisów rzeczy i stosowania odsyłaczy. W dalszej kolej-ności oceniający zajmuje stanowisko w sprawie sposobu wykorzystania pracy poprzez jej publika-cję, udostępnienia instytucjom w których może zostać wykorzystana albo jako materiał źródłowy dla innych prac. Suma ocen jaka zostanie zebrana w wyniku ocen cząstkowych odnoszących się do uwzględniania przy ocenie różnych punktów widzenia, pozwala na zajęcie stanowiska czy praca odpowiada poziomowi pracy dyplomowej na określonym poziomie studiów i wystawienie oceny końcowej z pracy. Należy mieć na uwadze, że w regulaminie studiów zawarte jest zastrzeżenie, że w przypadku rozbieżności ocen promotora i recenzenta więcej niż o jeden punkt, powoduje ko-nieczność powołania trzeciego recenzenta.
Uwagi o niektórych określeniach, terminach i pojęciach zamieszczanych w pracach dyplo-mowych z zakresu prawa i administracji mogą przybrać formę wyrażenia w postaci:
1. Najogólniej pod określeniem administracja rozumie się wszelką zorganizowaną działalność zmierzającą do osiągnięcia pewnych celów. Dlatego można mówić o administracji domu, przed-siębiorstwa, zakładu, organizacji społecznej itd. Administracja jest działalnością trwałą, celową i planową .
2. Należy odróżnić pojęcie prawa wewnętrznego od pojęcia prawa zewnętrznego, ponieważ dotyczą one innych struktur i wymagają zróżnicowanych uregulowań .
3. Wychodząc od rzeczowego (przedmiotowego) podziału zadań wyróżnia się liczne działy admini-stracji publicznej, jak np. administrację budownictwa, oświaty itp. .
4. Z przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (art. 165) i ustaw samorządowych jednoznacznie wynika, że jednostki samorządu terytorialnego posiadają oso-bowość prawną.
5. Doktryna nie wypracowała dotychczas jednolitej teorii osoby prawnej .
6. Osoby prawne są to twory sztuczne, które prawo uznaje za mające zarówno podmiotowość praw-ną, jak też zdolność prawną .
7. Za miarę wartości samorządu poczytywa się jego, kontrolę i właściwy udział w nim obywateli .
8. Przykłady odesłań stosowane w pracach naukowych
Przykład tekstu z komentarzem w przypisie odsyłającym do innego autora poruszającego omawianą problematykę.
W decyzji o wydaleniu określa się termin opuszczenia terytorium RP. W decyzji o wydaleniu można wyznaczyć cudzoziemcowi miejsce zamieszkania i zobowiązać go do zgłaszania się w określonych odstępach czasu do organu wskazanego w decyzji (art. 55). Może też być on nie-zwłocznie odstawiony do granicy państwowej RP (art. 57) lub umieszczony w strzeżonym ośrodku do czasu wykonania decyzji, a nawet można stosować wobec niego areszt w celu wy-dalenia na czas niezbędny do wykonania decyzji (art. 59). Postanowienie o umieszczeniu cu-dzoziemca w strzeżonym ośrodku albo w areszcie wydaje sąd rejonowy (art. 88 ust. 2) .
Przykład tekstu z komentarzem w przypisie.
1) Banki na podstawie własnych ksiąg i innych dokumentów świad¬czących o dokonanej czynności bankowej mogą wystawiać bankowe tytuły egzekucyjne. Bankowy tytuł egzekucyjny umożli-wia prowadzenie egzekucji na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego, ale do-piero po udzielaniu mu przez sąd klauzuli wykonalności. Egze¬kucja może być w takim przy-padku prowadzona wyłącznie przeciwko osobie, która bezpośrednio z bankiem dokonywała czynności banko¬wej lub która jest dłużnikiem banku z tytułu zabezpieczenia wierzytel¬ności banku także wynikającej z czynności bankowej .
2) Socjologów prawa mogą zainteresować społeczne skutki wykorzystania technik informatycznych w zakresie procesów komunikacji (między obywatelami i organami władzy publicznej, w ra-mach poszczególnych organów oraz pomiędzy takimi organami), a także w ramach zarządzania życiem społecznym .
Przykład tekstu z wyjaśnieniem w przypisie zakresu regulacji aktu prawnego przywołanego w treści:
3) Generalnie rzecz ujmując, standard ochrony przewidzianej przez przepisy polskie re¬prezentuje przeciętny poziom europejski. Nie ulega jednak wątpliwości, że konieczne jest wprowadzenie lepszej ochrony oznaczeń geograficznych dla win i wyrobów spirytu¬sowych. Absolutna ochrona (bez przesłanki kontuzji), o jakiej mówi TRIPS, oraz bez¬względna ochrona na całym terytorium Unii Europejskiej przewidziana w szczegóło¬wych uregulowaniach (Rozporządzenie nr 2392/89 o oznaczaniu i opakowaniu win, Rozporządzenie nr 1576/89 o oznaczaniu i opakowaniu spirytu-aliów ) zmusza do zmian dotychczasowych przepisów. Ustawa z 18 listopada 1948 roku o pro-dukcji win, moszczów i miodów pitnych oraz o obrocie tymi produktami (Dz. U. 1948, nr 58 poz. 462) przewidywała przykładowo, że nazwy geograficzne win gronowych muszą odpowia-dać miejscu pochodzenia winogron. Niedozwolone było też używanie dla krajo¬wych win owo-cowych wszelkich obcych nazw regionalnych. Dnia 29 sierpnia 1997 ro¬ku wydana została usta-wa o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich oraz obrocie tymi wyrobami (Dz. U. 1997, nr 124 poz. 783). uchylająca ustawę z 1948 roku. Wskazuje ona jedynie w art. 7, iż w nazwach win owocowych nie można używać nazw winorośli lub tradycyjnych, winopochodnych oraz niskoal-koholowych określeń, sugerujących, że na¬poje te są winami lub miodami pitnymi. Tak więc ure-gulowanie to jest niewystarczają¬ce .
9. Przykład wykazu aktów prawnych
Ustawa z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. (Dz. U. Nr 78, poz. 483).
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.).
Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym. (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 z późn. zm.).
Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa. (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590 z późn. zm.).
Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej. (Dz. U. Nr 100, poz. 908).
Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 13 września 2001 r. zmieniające rozporzą-dzenie w sprawie szczegółowych zasad, trybu i kryteriów udzielania, spłacania oraz umarzania kredytów studenckich i pożyczek studenckich, wysokości kredytu studenckiego i pożyczki stu-denckiej, warunków i trybu rozliczeń z tytułu pokrywania odsetek należnych bankom od kredy-tów studenckich oraz wysokości oprocentowania pożyczki i kredytu studenckiego spłacanego przez pożyczkobiorcę lub kredytobiorcę. (Dz. U. Nr 101, poz. 1096 z późn. zm.).
Zarządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 11 marca 1991 r. w sprawie określenia sposobu prowadzenia przez uczelnie dokumentacji przebiegu studiów. (M. P. Nr 15, poz. 9 Cool

.
Uchwała Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego z dnia 28 listopada 1991 r. w sprawie określenia warunków, jakim powinna odpowiadać uczelnia, aby utworzyć i prowadzić kierunek studiów. (Dz. Urz. Min.E.N. nr 8, poz. 41).
10. Przykład wykazu orzecznictwa
Orzeczenia Sądu Najwyższego
Data Oznaczenie Sygnatura Publikator
1993.05.05 wyrok I PRN 45/93 OSP 1994 nr 5, poz. 94.
1994.05.27 wyrok I PRN 20/94 OSP 1995 nr 5, poz. 116.
1995.06.02 wyrok I PRN 25/95 OSNAPiUS 1996 nr 4, poz. 60.
1996.04.26 wyrok III ARN 86/95 OSNAPiUS 1996 nr 21, poz. 315.
1997.03.07 wyrok I PKN 32/97 OSNAPiUS 1997 nr 24, poz. 490.
Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego
2000.11.08 wyrok SK. 18/99. Dz. U. Nr 101, poz. 1091.
2001.02.27 wyrok K. 22/2000 OTK ZU 2001 nr 3, poz. 48.
1997.09.27 orzeczenie K. 15/97 OTK ZU 1997 nr 3-4, poz. 37.
1999.12.14 postanowienie SK 15/99 OTK ZU 1999 nr 7, poz. 169.

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego
1993.03.26 wyrok SA/Wr 1287/92 ONSA 1993 nr 4, poz. 111.
1994.01.31 wyrok SA/Wr 1769/93 Wokanda 1994 nr 6.
1994.02.22 wyrok SA/Wr 2073/93 OSP 1995 nr 11, poz. 223.

Orzeczenia Sądów Powszechnych
Wyroki Sądów Rejonowych
Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze
1997.06.24 wyrok V Ga 25/97 OS w sprawach gospodarczych 1997/11 poz. 130
Sąd Rejonowy w Szczytnie
1995.11.23 wyrok II C 172/94 Prawo Bankowe 1997/4 s. 83
Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie
1977.06.03 wyrok XII Kp 388/77 OSPIKA 1919/5 poz. 87
Wyroki Sądów Apelacyjnych
Sąd Apelacyjny w Białymstoku
2005.03.09 wyrok III ACa 93/2005 Orzecznictwo Sądów Apelacji Biało-stockiej 2005/2 s. 17
Sąd Apelacyjny w Warszawie
2005.04.22 wyrok VI Aca 992/2004 Rzeczpospolita 2005/96 s. C2
Orzeczenia wojewódzkich sądów administracyjnych
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku
brak daty wyrok I SA/Bk 101/2005 Gazeta Prawna 2005/117 s. 6
brak daty wyrok I SA/Bk 31/2005 Gazeta Prawna 2005/73 s. 6
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
brak daty wyrok III SA/Wa 75/2004 Rzeczpospolita 2005/90 s. C8
2005.03.18 wyrok SAB/Wa 49/2004 niepublikowany
2005.03.18 wyrok SAB/Wa 8/2005 LexPolonica Maxima
brak daty wyrok VI S.A./Wa 718/2005 Rzeczpospolita 2005/180 s. C1

11. Przykład wykazu skrótów stosowanych w pracy dyplomowej
Wykaz skrótów należy zamieszczać bezpośrednio po spisie treści przed wstępem, albo na końcu po wykazie literatury, co powinno być uwidocznione w spisie treści. W całej pracy należy stosować jednakowy rodzaj stosowanych skrótów.
Dz. U. – Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej
M. P. – Monitor Polski
NSA – Naczelny Sąd Administracyjny
RM – Rada Ministrów
OSNAPiUS – Orzecznictwo Sądu Najwyższego Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
OSP – Orzecznictwo Sądów Polskich
OTK – Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego
PiP – Państwo i Prawo
RPO – Rzecznik Praw Obywatelskich
ŻSzW – Życie Szkoły Wyższej
k.p.a. ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego. (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.).
u.s.g – ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.).
u.s.w. – ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa. (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590 z późn. zm.).
12. Przykład wykazu literatury cytowanej w pracy dyplomowej
Duniewska Z., Jaworska-Dębska B., Michalska-Badziak R., Olejniczak-Szałowska E., Stahl M. (red.): Prawo administracyjne. Pojęcia, instytucje, zasady w teorii i orzecznictwie. Warszawa 2002.
Fundowicz S.: Osoby prawa publicznego w prawie polskim. Samorząd Terytorialny nr 3/2000.
Homplewicz J.: Glosa do postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Poznaniu SAB/Po 41/91 Glosa do postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 czerwca 1992 r. NSA SAB/Po 41/91. OSP nr 4.
Imielnicki B. L.: Geneza i działanie Polskiego Wydziału Lekarskiego w Edynburgu - jedynej jawnej wyższej szkoły medycznej w latach II wojny światowej. [w:] Sprawozdanie Gdańskiego Towarzystwa Naukowego 1996. z. 23/1997.
Izdebski H., Kulesza M.: Administracja publiczna. Zagadnienia ogólne. wyd. 2, Warszawa 1999.
Kaczyńska E.: Mój uniwersytet. Nauka i Szkolnictwo Wyższe. 1995 nr 6.
Kwieciński Z.: Sytuacja anomii społecznej jako blokada rozwoju młodzieży ku orientacji etycz-nej. [w:] Z. Kwieciński, L. Witkowski.: Ku pedagogii pogranicza. Toruń 1990.
Lipowicz I.: Pojęcie sfery wewnętrznej administracji państwowej. Katowice 1991.
Leoński Z.: Zarys prawa administracyjnego. Warszawa 2004.
Longchamps de Berier R.: Studia nad istotą osoby prawnej. Lwów 1911, przedmowa.
Łętowska E.: Podstawy prawa cywilnego. Warszawa 1993.
Nauka administracji i polskie prawo administracyjne. Część I: Wykłady dra Mariana Zimmer-mana, profesora Uniwersytetu poznańskiego, oprac. K. Skubiszewski, Poznań 1949.
Niewiadomski Z.: Samorząd terytorialny w warunkach współczesnego państwa kapitalistyczne-go. Warszawa 1988.
Ochimowski F.: Hasło Henryk Konic. Wielka Encyklopedia Powszechna Ilustrowana. Warsza-wa 1905 T. XXXVIII.
Ochimowski F.: Prawa obywatelskie. Gazeta Sądowa Warszawska. 1906 r., nr 1-7.
Pol K.: Władysław Leopold Jaworski [w:] Poczet Prawników Polskich. Warszawa 2000.
Półturzycki J.: Jak studiować zaocznie. Poradnik metodyczny. Płock 2001.
Prus B.: Kroniki. Warszawa 1970.
Przemówienie H. Konica [w:] Pięciolecie sądów obywatelskich. Warszawa 1922.
Sługocki J.: Prawo administracyjne. Kraków 2003.
13. Przykład wykazu stron internetowych
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
rcl.gov.pl

14. Zakończenie pracy dyplomowej
Zakończenie pracy dyplomowej, którego przedmiotem powinna być uczyniona cała praca i dotyczyć analizy litera

fazi1234

Czy ktoś posiada e-mail do Dr Romanowskiego ?

piotrrr74

Witam serdecznie,

Seminarium licencjackie odbędzie się w dniu 10 grudnia 2011 r.
w godzinach 17.10 - 18.45 w sali 8 - A.
Proszę uprzejmie o powiadomienie innych seminarzystów
z naszej grupy.

Pozdrawiam

K.Romanowski

Warszawa, dnia 7 grudnia 2011 r.

piotrrr74

Wysłany: Pią 22:30, 02 Gru 2011 Temat postu:
Czy ktoś posiada e-mail do Dr Romanowskiego ?

[link widoczny dla zalogowanych]